Vaarwel Cambodja, nu naar Vietnam - Minne

Alweer een tijdje hebben we niets geschreven. We hebben veel leuke dingen gedaan, fijne mensen ontmoet en ik (Tom ook trouwens) ben veel aan lezen over het Boeddhisme en loslaten van je ego. Ik vind het interessant en heb er veel aan. Het geeft inzicht en heeft m'n kijk op bijvoorbeeld emoties veranderd. De interesse was er in Nederland ook al, maar hier voel ik meer de ruimte er wat mee te doen. Wat ook iets is om over na te denken. Maar goed, terug naar de reis. Inmiddels zijn we in Vietnam, maar ik wil ook nog kort iets vertellen over de laatste dagen Cambodja.

Vanuit Siem Reap gingen we naar Battambang. Eigenlijk een beetje gekozen op afstand want we wilden geen hele dag in de bus zitten. Battambang bleek bij aankomst de perfecte plek om nog een paar dagen door te brengen. Het is een slaperig provinciaal stadje waar het meest toeristische een ritje op de bamboe trein is. Dat was top, lekker rustig aan doen. Helaas werd Tom direct ziek. Ik wilde toch graag wat ondernemen en plaatste een Facebook oproepje zonder al te hoge verwachtingen en ja hoor! Er reageerde een meisje die wel met me mee wilde. Samen reden we met de tuktuk door de fruit en groente plantages, langs een vissersdorp en, natuurlijk, de bamboetrein.

Gelukkig knapte Tom snel op en deden we samen nog een kookcursus. We gingen naar de markt om inkopen te doen en leerde een aantal van onze favoriete Cambodjaanse recepten te maken! Later die avond borrelden we gezellig met een ander koppel.

De dag erna begonnen we aan de (lange) reis naar Vietnam. Reizen is echt het stomste onderdeel van reizen. Dat kan ik je wel vertellen;) Onze bus was meer een soort opslagplaats voor allerhande bouwmaterialen, groentes, baby's en stinkende gedroogde vis die ook nog eens bij elk mini dorpje stopte. In Siem Reap hadden we de tickets al gekocht bij echt de grootste oplichter so far. Ik denk telkens dat ik bijna alle trucs wel ken, maar dan leer ik er nog een haha.
Na nog twee keer overstappen kwamen we bij de grens. Hier moest iedereen eruit om lopend over de grens te gaan. Dat was lachen! Een paar uur later kwamen we in Ho Chi Minh City aan, de drukste stad van Vietnam. We hadden via Airbnb een kamer geboekt in, wat uiteindelijk bleek, een van de mooiere appartementencomplexen te zijn. We hebben heerlijk gesport ik de bijbehorende gym en gezwommen in het zwembad! Als echte luxe paardjes reden we overal heen met Uber aangezien district 1, het centrum, 15 kilometer verderop lag. We besloten naar de Cu Chi tunnels te gaan waar ik naast kennis over de Vietnam oorlog ook nog iets anders heb geleerd; namelijk dat ik een beetje claustrofobisch ben. Een deel van de tour bestond uit het kruipen door de tunnels 10 meter onder de grond. Je past er alleen op handen en knieën in en het is maar net ietsjes breder dan je lichaam. De tour was ongeveer 1.5 uur en de busreis 5.... mede doordat we een aanrijding hadden met een vrachtwagen. Gelukkig was het filerijden dus voelde ik het niet eens, maar we moesten toch wel even stoppen. Dat vond ik verrassend want ik had eigenlijk gedacht dat je in zo'n situatie gewoon door rijdt:) Omdat we dus niet zo heel veel geleerd hadden zijn we ook nog naar het War Remnants Museum gegaan. Het was onwerkelijk om te zien hoe vreselijk de oorlog hier geweest is en hoe de mensen geleden hebben. Ik leef erg mee met het verdriet dat de mensen nog steeds hebben. Door agent orange worden er nog steeds misvormde baby's geboren en er liggen nog vele onontplofte bommen in minder bevolkte delen van Vietnam die een gevaar vormen. Je wordt vanzelf een beetje minder fan van Amerika als je dat toch al niet was. Al is het ook vreselijk dat zo veel jonge mannen gedwongen werden te vechten terwijl ze dat niet wilden.
We vonden het een indrukwekkend museum en zeker een bezoek waard.

Inmiddels zijn we op weg naar een vrolijke plek: Mui ne. Hier gaan we een paar dagen zon, zee strand en surfen pakken. Wie weet heeft vaak yoga doen bijgedragen aan m'n balans!

Deel 2:
Mui Ne, dag 3 in Vietnam. We probeerde goede surfgolven te vinden, maar die vonden we helaas niet. Dus hebben we rondgereden met de scooter en kwamen we in de zandduinen van Mui Ne! Dat leverde de volgende mooie plaatjes op en de lol van onder een watervalletje staan. De rest van de dag hebben we keihard gechillt bij een luxe resort aan het strand waar we gratis mochten zitten en niks mochten bestellen. Dit was weer eens een leuk voorbeeld van hoe ze hier over bedrijfsvoering denken. Ach ja, wij arme backpackers vonden het al lang prima en hebben toen maar gewoon ons eigen fruit en water gedronken.

'S avonds deden we ons te goed (sinds lange tijd) aan een pizza. Wat een feest! Onze ober was een aardige jongen die een praatje met ons maakte en ons toen plotseling uitnodigde om de dag erna zijn familie te bezoeken die een boerderij hebben. We dachten nog even: 'Zullen we dat wel doen?', maar besloten gewoon mee te gaan.

Vandaag hebben we echt een geweldige dag gehad met hem en z'n hele familie. We dachten eigenlijk dat het een beetje de bedoeling was om ons dan groente en fruit te laten kopen, maar dat was totaal niet het geval. We bezochten eerst de lokale markt en ontbeten samen. Hij wilde eigenlijk alles betalen, maar dat wilde we absoluut niet aangezien hij de vorige avond had verteld dat hij naar 115 dollar per maand verdiende. Daarna gingen we naar het huis van zijn familie waar ze allemaal samen wonen. Een stukje verderop liggen de velden waar ze koriander, munt, sla, uien en papaya verbouwen. We mochten zelfs even helpen met oogsten, maar ik bakte er niks van, Tom deed het beter tot groot plezier van de moeder van onze gids. We dachten dat we na deze rondleiding zouden gaan, maar niks hoor: we kregen een feestmaal voorgeschoteld! Wow, we voelde ons vereerd en wisten ons even geen houding te geven. Deze mensen hebben bijna niks en delen alles met ons. Aangezien we vega eten werd er ook nog van alles uit de kast getrokken om dit in orde te maken (hij wist dat we vegetarisch zijn door de avond ervoor bij het restaurant). Oh ja, en cola werd speciaal voor ons nog snel gekocht omdat onze westerse magen niet goed tegen het grondwater kunnen. We hebben in ons beste Vietnamees 'dank je' gezegd (fonetisch: kam uh) en met ze gekletst via onze nieuwe vriend. Het was echt een geweldige ochtend en ook erg leuk om een beetje over hun leven te leren. We leerden iets over opvoeding, namelijk dat kleine kindjes voordat ze iets krijgen ja, ja moeten zeggen en moeten buigen door de knietjes. Dit doen ze omdat het respectvol is en zodat de ouder dan goed naar de mond, neus en ogen kan kijken of het kind de vraag/opdracht begrepen heeft. Pas als de ouder denkt dat het kind de boodschap begrepen heeft mag het kindje gaan. Waar we samen ook om gelachen hebben was dat een dame op de markt via hem vroeg of we getrouwd zijn. Dus wij heel braaf: 'Ja, al drie jaar'. Toen ze vroeg of we kinderen hadden en wij nee zeiden maakte onze vriend ervan dat we geen werk hebben door de slechte economie en daarom wachten haha! Hij kon haar niet het echte antwoord geven. Maar goed, we werden dus helemaal in de watten gelegd en kletste gezellig met de familie. De kindjes waren wel een beetje bang. Vooral voor Tom. Toen hij naar ze toe ging rende ongeveer 5 kinderen huilend weg
Kortom, we hebben een hele mooie dag gehad en de enorme gastvrijheid van deze familie mogen ervaren.