Adrenaline en angstzweet

Op reis leer je van alles. Je hebt de tijd om na te denken en onderzoek te doen naar onderwerpen die je interessant lijken, zoals Myrinne al het Boeddhisme noemde. Je kunt er echter ook achter komen dat je koriander echt ontzettend vies vind (vooral op een broodje met ei) en dat je een irrationele angst hebt voor de kabelbaan. Maar later meer hierover!

We hebben onze reis door Vietnam voortgezet vanaf Mui Ne. Met een heftige hobbel busrit door de bergen zijn we in 5 uur tijd ongeveer 90 kilometer opgeschoten. Maar, uiteraard, het was het weer waard. Da Lat is een prachtig dorp/stadje met een Frans koloniaal verleden, wat goed terug te zien is in de architectuur. Het wordt ook wel Little Paris genoemd. Het is er een stuk koeler dan in de rest van Vietnam (tussen de 15 en 24 graden). Hierdoor is de omgeving ook meteen heel anders. Hier groeien naaldbomen en aardbeien en zie je nergens een rijstveld. Daarnaast trekt de temperatuur en de bergen avontuurlijke sporters aan. Je kunt raften, mountainbiken en canyoning doen. Dit laatste konden wij niet weerstaan, dus hebben we een mooi wetsuit aangetrokken en zijn we met 5 anderen een stel watervallen afgeklommen! Het was vaak behoorlijk spannend, maar enorm gaaf. De laatste waterval was 65 meter hoog en zorgde toch nog best voor knikkende knietjes. Myrinne heeft haar hoogtevrees weer even goed geconfronteerd, maar liet de laatste waterval toch even voor wat het was (mocht ik hier vermelden van Myrinne).

Na dit avontuur hebben we even genoten van de rust van Da Lat. We gingen op zoek naar de Trúc Lan tempel en vonden de kabelbaan die je erheen brengt. En hier begint de horror... Over het algemeen vind ik mezelf best stoer. Ik kijk wel eens een horror film, kan een muisje of twee wel handelen (of niet Chiel) en deins niet altijd terug voor een rood stoplicht. Maar de kabelbaan raakt me toch even een gevoelige snaar die ik niet verwacht had. De romantische tocht van het hoogste punt in Da Lat naar de tempel waren 15 minuten vol doodsangst die niet goed verklaarbaar zijn, maar toch erg reëel voelde. De rust van de prachtige tempel heeft me gelukkig een beetje kunnen kalmeren voordat we weer terug moesten met de kabelbaan. Ik geef eerlijk toe dat ik mijn ogen stijf dicht had op de terugweg en dat dit niet als meditatie bedoelt was.

Daarna hebben we zulke dingen verder vermeden. Mijn les? Ik ga nooit op skivakantie.

Na een paar dagen genieten in Da Lat zijn we verder gegaan naar Hoi An. Dit is tot nu toe het meest romantische en kunstige stadje dat ik ooit gezien heb. Elk straatje straalt gezelligheid uit en elk cafeetje roept om ons geld. Naast het prachtige oude stadscentrum, wat op de UNESCO lijst staat, staat Hoi An bekend om de vele kleermakers. Overal waar je kijkt kan je maatpakken, jurken, jassen en ook schoenen laten maken tegen hele goede prijzen. Wij konden niet achterblijven en hebben ook wat kleren laten maken. Het proces was alleen al heel bijzonder, maar het resultaat zijn we natuurlijk vooral blij mee! Als je ooit in de buurt van Vietnam komt, ga dan zeker naar Hoi An. Het is een hele ervaring.
Helaas gaan onze kleren op de boot en zien we deze pas terug in Nederland. Dit maakt de terugkomst misschien wel nog een stukje beter voor ons, aangezien we dan onze beste kleren kunnen aantrekken voor de gelegenheid :)

Tot de volgende blog allemaal!