Tana Toraja, de hooglanden van Sulawesi

Myrinne:

De 28e vlogen we met Lion Air in een uur en veertig minuten naar Makassar! Eenmaal aangekomen wilden we even gaan kijken bij de bussen hoe we naar Tana Toraja konden komen. De tickets van de komende dag waren duurder dan de dag zelf dus zijn we meteen gegaan! Zoals we al vaker deze reis gezegd hebben: het is maar goed dat je vaak van tevoren niet weet waar je aan begint. Het zou zogenaamd 7 uur duren, maar het werden er 10. De weg was zo hobbelig dat we vaak ons hoofd stootten... de andere passagiers rookte de hele weg en aangezien er nog 1 plek was probeerde de chauffeur nog iemand te vinden die wilde meerijden. Na 3 uurtjes vond hij die persoon. Het was meteen goed raak want het was een omaatje met 5 stapels eendeneieren. Die paste niet naast onze tassen dus mocht ik doodleuk m'n backpack op schoot houden de komende uren. Eenmaal in Tana Toraja waren we stil van zowel vermoeidheid als ontzag voor de enorm mooie natuur van Sulawesi. Het binnenland is ongerept en de jungle ondoordringbaar met zigzaggende bruine rivieren en uiteindelijk hoge lijmstenen bergen. We hoefden slechts nog een slaapplek te vinden. Dit bleek tot onze verbazing lastig want alles zat vol!! Huh??? Dat was zelfs in het toeristische Bali niet zo... De verklaring was eenvoudig en grappig: Dit is de favoriete bestemming van veel Indonesiërs en laat dit nou net hun langste vakantie periode van het jaar zijn Uiteindelijk vonden we een fijne homestay die we konden betalen. Onze chauffeur kende deze plek en is er in eerste instantie gewoon langs gereden omdat ze vaak de indruk hebben dat blanke westerse mensen alleen in het allermooiste hotel willen slapen. Gelukkig zaten de luxe hotels vol en was hij uiteindelijk gedwongen ons bij de lieve Rosalina familie af te zetten.

De volgende dag hebben we een scooter gehuurd en lekker geracet door de bergen hier:) Onderweg stopte we bij de begraafplaatsen van Tana Toraja's. We zijn hier namelijk voor de bijzondere cultuur die veelal te maken heeft met de dood. Men heeft grote ceremonies bij begrafenissen, de aankoop van een nieuw huis en een huwelijk. Als iemand overlijd wordt hij of zij vaak nog zo'n 20 jaar lang in huis opgebaard omdat er gespaard moet worden voor het super dure feest. Er zijn 24 buffels nodig voor een volledige trap naar de hemel. De mensen geloven dat de zielen van de buffels die trap vormen. Ze worden op traditionele wijze met een klein mes de keel door gesneden. Het is alleen zo'n ondiepe slagaderlijke wond dat het wel een half uur kan duren voordat de buffel echt dood is. We werden uitgenodigd voor een dergelijke ceremonie en ik heb geprobeerd een filmpje ervan af te kijken op YouTube, maar ik werd er erg door geraakt. Ondertussen hoorde ik geschreeuw achter me en zag ik op straat een varken vastgebonden op een scooter. 'Oh' zei de eigenaar van de homestay: ' Die gaat naar de inwijdingsceremonie van een nieuw huis'. Ik werd bijna niet goed, maar liet niks merkte en klikte snel het filmpje weg. Ik zal me tegenover de mensen hier niet negatief uitlaten over de gebruiken, maar dit gaat mij een stap te ver.
Goed, dat is dan duidelijk (Tom was ook niet enthousiast) dus we gingen naar de begraafplaatsen. De overledenen worden in een kist bij de lijmstenen rotswanden 'begraven' ze worden in grotten opgestapeld met vele kisten bij elkaar, heel hoog tegen de rotswanden of lager tegen de rots aan. Heel bijzonder om te zien en je ziet ook overal beenderen en schedels van mensen liggen! Ook vind je er poppen (die ik persoonlijk heel eng vond) die lijken op de overleden persoon. Alleen de mensen met een hoge sociale status krijgen zo'n pop, daarnaast wordt van hen verwacht dat meer buffels offeren tijdens de ceremonie. Armere mensen of mensen die niet waardig bevonden worden door de gemeenschap krijgen geen pop en mogen ook minder buffels offeren. Een buffel is er duur en we hoorde dat een mooie wel 20.000 euro kan kosten. Een varken is 250 tot 1000 euro. Ik maakte de grap dag ik dan 1 varken om m'n begrafenis zou hebben waarop meneer Rosalina me geschokt aankeek. Even een zijweggetje: mensen in Indonesië begrijpen sarcasme of zwarte humor niet echt en maken zelf vooral hele lieve grapjes die nooit ten kosten gaan van iets of iemand anders.
Goed, het was allemaal super indrukwekkend en ik heb letterlijk met open mond staan kijken. Op straat zie je overal mensen die naar een begrafenis gaan en helemaal opgedoft zijn. De auto's zijn versierd en je hebt overal winkels waar je ceremonie benodigdheden kan kopen. Ik ben blij om te zien dat ondanks de kleine maar gestage stroom toerisme de mensen hun eigen cultuur behouden. Meneer Rosalina heeft ons daar veel over verteld en gaf aan dat toeristen bij de ceremonies mogen zijn omdat ze erg trots zijn op hun cultuur.

We zijn benieuwd wat vandaag ons gaat brengen! Nu eerst maar even ontbijten!! Doeiiiii lieve allemaal.

P.s. We willen jullie laten weten dat we elke keer verrast worden door jullie lieve woorden over ons blog!