De Molukken: Ambon

Myrinne:

Al even hebben we geen verhaal meer geschreven dus hier is de verdiende update:) Een leuk weetje is dat ik dit type terwijl Tom bij de kapper zit en de uitkomst van zijn nieuwe kapsel nog onbekend is... spannend. De reden dat we even niet geschreven hebben is dat we allebei een paar dagen ziek zijn geweest, maar daar hebben we het niet meer over! Het woord 'kohu-kohu' wil ik nooit meer horen want ik word al misselijk als ik er over schrijf. Plus Malarone is niet je vriend tijdens een voedselvergiftiging. Goed dat was heel in het kort de afgelopen paar dagen, maar natuurlijk vermaken we ons nu weer prima op Ambon! We rijden het eiland over in de angokts. Dit zijn minibusjes zonder deur en harde Molukse muziek. Super leuk! Je steekt je hand op als je in wil stappen en roept even als je eruit wil. Onze medepassagiers vinden het erg grappig dat we ons in de Angkots verplaatsen want dit is niet normaal voor blanke mensen. Daarbij komt dat we sinds aankomst één ander blank iemand hebben gezien. We worden hierdoor bekeken en aangestaard als beroemdheden. Mensen roepen 'Oh My God' naar elkaar en vandaag waren een paar mensen blijkbaar zo excited dat ze hand in hand gingen springen en roepen. Vaak maken mensen stiekem een foto of ze vragen erom. We hebben er nu de gewoonte van gemaakt dan ook een foto met hen terug te vragen. Hierdoor hebben we al een aardige collectie lekker simpele foto's. We vinden het bijzonder en het geeft aan dat toerisme hier totaal onbekend is. Er zijn dan ook nauwelijks overnachtingsmogelijkheden, geen taxi's, geen toeristische informatie en je kan hier geen auto of scooter huren. Tenminste, dat laatste is ons niet gelukt door de taal barrière en het feit dat er we geen verhuurbedrijven konden vinden. Mensen willen je wel hun eigen scooter meegeven, maar dat leek ons geen goed idee. Toch was het wel erg vriendelijk. Vriendelijkheid is wat mij betreft de nummer één eigenschap van een Ambonees. Allemaal willen ze wel een praatje maken of je helpen. Ze hebben erg veel voor ons over en hoeven er zelden wat voor terug. Ik voel me soms bijna schuldig dat ik niet de hele dag met een glimlach rondloop. Tom en ik hebben het wel nog heel vaak over Nieuw-Zeeland. We missen het allebei best wel. Dat heeft eigenlijk niks te maken met hoe het hier is. Ik denk dat het missen van Nieuw-Zeeland er misschien zelfs in Nederland is. We voelden ons daar erg thuis. We zouden allebei heel graag een tijdje in Nieuw-Zeeland willen werken met een speciaal werkvisum voor reizigers. Wie weet wat er nog allemaal kan!