Ons avontuur in Nepal
Het is al even geleden sinds we een blog hebben geschreven, maar niet zonder reden. We hebben net namelijk drie weken lang door de Himalaya bergen lopen sjouwen!
Vanaf het moment dat we in Nepal aankwamen zijn we bezig geweest met het voorbereiden van deze 'hike'. We moesten nog even een antibiotica kuurtje doen om van een Vietnamese parasiet af te komen, wat spullen kopen (wandelschoenen werden aangeraden) en de benodigde permits regelen waarmee we in het Annapurna gebied mochten rondlopen.
In Kathmandu (de hoofdstad van Nepal) hebben we dus eigenlijk niet veel gezien of gedaan, maar vooral veel geregeld. Het voelde wat hectisch en een beetje spannend, aangezien wij allebei voorheen eigenlijk niet langer dan 3 uur op een dag hadden gelopen. Nu was het plan om een bergpas van 5400 meter te overwinnen tijdens een wandeling van 300 km.
Vol goede moed (lees zweethandjes en zenuwen) zijn we in de bus naar Pokhara geklommen. Pokhara is een stad aan een groot meer met een toeristisch gedeelte waar een relaxte sfeer hangt. Het is hier veel rustiger dan in de hoofdstad en er zijn enorm veel leuke cafeetjes en nog veel meer outdoorwinkels. Vanuit Pokhara is het handig om te beginnen, aangezien je hier ook eindigt met de hike. Hier hebben we onze overige spullen uit de tas gehaald en neergezet bij een guesthouse.
Na een paar dagen relaxen in Pokhara kon het avontuur eindelijk beginnen. We zijn in de bus maar Besisahar gereden, het officiële beginpunt van de Annapurna circuit.
Na een goede maaltijd zijn we meteen begonnen met de eerste 8 km. Na een half uurtje lopen kwamen we 6 mensen tegen waar we vervolgens de hele hike mee samen hebben gelopen: Peter, een Zweedse man, Amy een Amerikaanse, Rohit en Simpu twee Indische jongens en Jelle en Floor twee Nederlanders. Wat verderop in de trek kwamen we ook nog Marco uit Nederland en Morgan uit Frankrijk tegen. Met deze veelzijdige groep zijn we verder gegaan en hebben we overal in de teahouses samen gezeten, yoga gedaan (thanks Amy!) en extreem veel Dal Bhat en Apple pie gegeten.
Dal Bhat verdient een eigen alinea, want zonder dit prachtige gerecht hadden we allemaal de trek niet overleefd denk ik. Dal Bhat is een Nepalees gerecht bestaande uit rijst, Curry, een soort linzensoepje, een stuk naan achtig brood en gefermenteerde groente genaamd gundruk. Soms zitten er ook hele pittige augurken bij of een beetje yoghurt. Het mooie aan dit gerecht is dat je altijd gratis een heel tweede bord en als er genoeg is zelfs een derde bord kan vragen. Overal in Nepal wordt dan ook de volgende slogan misbruikt: "Dal Bhat power 24 hour (no toilet no shower)". Het gebruik van de slogan heeft er ook toe geleid dat bij alles full Power werd geroepen. Tom: "Rohit, how was the shower?" Rohit: "Full Power!!!" etc.
De eerste paar dagen lopen waren even wennen. Het lopen met de grote tas op de rug was erg zwaar en zulke lange dagen waren we allebei ook niet gewend. Maar het is bijzonder om te ervaren hoe snel je lichaam zich aanpast. Na dag 4 zaten we er goed in kregen we een redelijk tempo te pakken.
Zoals je al vermoed zijn de dagen met veel stijging of daling het zwaarst. Rond dag 5 of 6 zat er een dag tussen waarop we 1,1 km omhoog gingen en ongeveer 20 km moesten lopen. Hierbij kreeg ik behoorlijk last van mijn hiel en moesten Myrinne en ik helaas een dagje rust nemen in Chame. De volgende dag heb ik mijn schoen wat anders vastgedaan en zijn we met een hele lading ibuprofen op zak weer door gegaan. We hebben twee dagen lekker met zijn tweetjes flink doorgelopen om zo de groep weer te ontmoeten in Manang. Het is een onbeschrijfelijk gevoel om tussen de enorme bergen te lopen op deze bijna legendarische plek. Elke dag ben je midden in de natuur bezig met een mentale en fysieke uitdaging die je jezelf nooit had zien doen van te voren. Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik drie weken zou gaan lopen in de Himalaya bergen dan had ik hardop gelachen.
Na iets meer dan een week begint de hoogte ook een rol te spelen. Boven de 2500 meter kan hoogte zorgen voor een aantal klachten, zoals hoofdpijn, misselijkheid, zwaar ademen en een slechte nachtrust. Hoe hoger je komt hoe erger dit kan worden. Sommige mensen hebben hier meer last van dan anderen (en de Sherpa's uit het Tibetaanse hoogland zijn op de een of andere manier helemaal imuun). Wanneer de klachten erger worden is er maar 1 oplossing: afdalen. Ik heb gelukkig helemaal geen last gehad van hoogteziekte, maar Myrinne helaas wel. Voor haar was 4000 meter de grens. Om dit probleem op te lossen is Myrinne met een Jeep helemaal om de berg heen gereden (een verschrikkelijke, hobbelige rit van 3 dagen) om ons aan de andere kant weer te ontmoeten en verder te lopen.
Voor de rest van de groep kwam de grootste uitdaging van de hike eraan, de Thorung La Pass. Deze brede bergpas is 5400 meter hoog en om erover heen te gaan begint je dag om 5 uur sochtends vanaf Thorong Pedi, of ook wel base Camp, op 4500 meter. Vervolgens loop je in ongeveer 3,5 uur naar de top en nog eens 4,5 uur naar Muktinath, 1700 meter lager aan de andere kant van de berg.
Het lopen is een flinke uitdaging door de hoogte, elke stap kost moeite en je moet bijna je best doen om zo langzaam mogelijk te lopen. Onderweg word je gelukkig beloont met de meest fantastische uitzichten. Toen we via een smal pad in de sneeuw de zijkant van de berg beklommen voelde ik me even een Hobbit in een Lord of the rings scène. Gelukkig mochten wij de berg wel passeren, dat kwam goed uit.
Eenmaal aan de andere kant is het gevoel van succes enorm. Het is echt super om zoiets fysieks te overwinnen en aan jezelf te bewijzen dat je in staat bent tot zulke dingen.
Op de foto's is ook al te zien dat de andere kant van de berg ineens een heel ander landschap prijs gaf. We kwamen ineens in een woestijn terecht waar niks groeide en de zon flink wat hitte bracht! De afdaling naar 2800 meter was een lange en zeer vermoeiende weg, maar eenmaal aangekomen in Muktinath hebben we het kunnen vieren met een super luxe Guesthouse met warme douche en 24/7 Bob Marley muziek.
Vanaf deze kant van de berg hebben we met een deel van de groep de hike voortgezet (inclusief Myrinne!!! :D). Veel mensen nemen vanaf Muktinath of het iets verderop gelegen Jomson een bus terug naar Pokhara in verband met tijd nood of gewoon omdat het zo wel goed is. Wij zijn echter extreem blij dat we door gelopen zijn, want de dagen na de Pass waren een paar van de mooiste van de hele trek. We zijn langzaamaan door naaldbossen en prachtige grasvelden afgedaald naar Tatopani, waar we een welverdiende rustdag hebben gehouden in de bekende hotsprings. Die werden gebruikt als een kuuroord voor mensen met allerlei klachten.
Vervolgens kwam er een helse dag waarin we bijna 2km gingen stijgen dat betekende héél veel traptreden en spierpijn. Gelukkig werden we die ochtend beloont door een geweldige zonsopkomst bij Poonhill waar je uitzicht hebt op de Annapurna bergen en Dauligiri. We hebben de laatste twee dagen opgesplitst en het extra rustig aan gedaan om nog even maximaal te genieten van alles en te zwemmen in de rivier waar we getrakteerd werden op een gratis Fish Spa behandeling.
Nu zijn we weer in de bewoonde wereld en het is bitter sweet. Wel alle luxe en een heerlijke massage voor de vermoeide beentjes, maar geen bergen, dieren en verwondering over al die geweldige uitzichten. Niet getreurd, want we gaan vandaag op pad naar de geboorteplaats van Boeddha dus dat zal ongetwijfeld ook mooi zijn. En we zijn alvast begonnen met het uitstippelen van volgende hikes over de hele wereld!
Vanaf het moment dat we in Nepal aankwamen zijn we bezig geweest met het voorbereiden van deze 'hike'. We moesten nog even een antibiotica kuurtje doen om van een Vietnamese parasiet af te komen, wat spullen kopen (wandelschoenen werden aangeraden) en de benodigde permits regelen waarmee we in het Annapurna gebied mochten rondlopen.
In Kathmandu (de hoofdstad van Nepal) hebben we dus eigenlijk niet veel gezien of gedaan, maar vooral veel geregeld. Het voelde wat hectisch en een beetje spannend, aangezien wij allebei voorheen eigenlijk niet langer dan 3 uur op een dag hadden gelopen. Nu was het plan om een bergpas van 5400 meter te overwinnen tijdens een wandeling van 300 km.
Vol goede moed (lees zweethandjes en zenuwen) zijn we in de bus naar Pokhara geklommen. Pokhara is een stad aan een groot meer met een toeristisch gedeelte waar een relaxte sfeer hangt. Het is hier veel rustiger dan in de hoofdstad en er zijn enorm veel leuke cafeetjes en nog veel meer outdoorwinkels. Vanuit Pokhara is het handig om te beginnen, aangezien je hier ook eindigt met de hike. Hier hebben we onze overige spullen uit de tas gehaald en neergezet bij een guesthouse.
Na een paar dagen relaxen in Pokhara kon het avontuur eindelijk beginnen. We zijn in de bus maar Besisahar gereden, het officiële beginpunt van de Annapurna circuit.
Na een goede maaltijd zijn we meteen begonnen met de eerste 8 km. Na een half uurtje lopen kwamen we 6 mensen tegen waar we vervolgens de hele hike mee samen hebben gelopen: Peter, een Zweedse man, Amy een Amerikaanse, Rohit en Simpu twee Indische jongens en Jelle en Floor twee Nederlanders. Wat verderop in de trek kwamen we ook nog Marco uit Nederland en Morgan uit Frankrijk tegen. Met deze veelzijdige groep zijn we verder gegaan en hebben we overal in de teahouses samen gezeten, yoga gedaan (thanks Amy!) en extreem veel Dal Bhat en Apple pie gegeten.
Dal Bhat verdient een eigen alinea, want zonder dit prachtige gerecht hadden we allemaal de trek niet overleefd denk ik. Dal Bhat is een Nepalees gerecht bestaande uit rijst, Curry, een soort linzensoepje, een stuk naan achtig brood en gefermenteerde groente genaamd gundruk. Soms zitten er ook hele pittige augurken bij of een beetje yoghurt. Het mooie aan dit gerecht is dat je altijd gratis een heel tweede bord en als er genoeg is zelfs een derde bord kan vragen. Overal in Nepal wordt dan ook de volgende slogan misbruikt: "Dal Bhat power 24 hour (no toilet no shower)". Het gebruik van de slogan heeft er ook toe geleid dat bij alles full Power werd geroepen. Tom: "Rohit, how was the shower?" Rohit: "Full Power!!!" etc.
De eerste paar dagen lopen waren even wennen. Het lopen met de grote tas op de rug was erg zwaar en zulke lange dagen waren we allebei ook niet gewend. Maar het is bijzonder om te ervaren hoe snel je lichaam zich aanpast. Na dag 4 zaten we er goed in kregen we een redelijk tempo te pakken.
Zoals je al vermoed zijn de dagen met veel stijging of daling het zwaarst. Rond dag 5 of 6 zat er een dag tussen waarop we 1,1 km omhoog gingen en ongeveer 20 km moesten lopen. Hierbij kreeg ik behoorlijk last van mijn hiel en moesten Myrinne en ik helaas een dagje rust nemen in Chame. De volgende dag heb ik mijn schoen wat anders vastgedaan en zijn we met een hele lading ibuprofen op zak weer door gegaan. We hebben twee dagen lekker met zijn tweetjes flink doorgelopen om zo de groep weer te ontmoeten in Manang. Het is een onbeschrijfelijk gevoel om tussen de enorme bergen te lopen op deze bijna legendarische plek. Elke dag ben je midden in de natuur bezig met een mentale en fysieke uitdaging die je jezelf nooit had zien doen van te voren. Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik drie weken zou gaan lopen in de Himalaya bergen dan had ik hardop gelachen.
Na iets meer dan een week begint de hoogte ook een rol te spelen. Boven de 2500 meter kan hoogte zorgen voor een aantal klachten, zoals hoofdpijn, misselijkheid, zwaar ademen en een slechte nachtrust. Hoe hoger je komt hoe erger dit kan worden. Sommige mensen hebben hier meer last van dan anderen (en de Sherpa's uit het Tibetaanse hoogland zijn op de een of andere manier helemaal imuun). Wanneer de klachten erger worden is er maar 1 oplossing: afdalen. Ik heb gelukkig helemaal geen last gehad van hoogteziekte, maar Myrinne helaas wel. Voor haar was 4000 meter de grens. Om dit probleem op te lossen is Myrinne met een Jeep helemaal om de berg heen gereden (een verschrikkelijke, hobbelige rit van 3 dagen) om ons aan de andere kant weer te ontmoeten en verder te lopen.
Voor de rest van de groep kwam de grootste uitdaging van de hike eraan, de Thorung La Pass. Deze brede bergpas is 5400 meter hoog en om erover heen te gaan begint je dag om 5 uur sochtends vanaf Thorong Pedi, of ook wel base Camp, op 4500 meter. Vervolgens loop je in ongeveer 3,5 uur naar de top en nog eens 4,5 uur naar Muktinath, 1700 meter lager aan de andere kant van de berg.
Het lopen is een flinke uitdaging door de hoogte, elke stap kost moeite en je moet bijna je best doen om zo langzaam mogelijk te lopen. Onderweg word je gelukkig beloont met de meest fantastische uitzichten. Toen we via een smal pad in de sneeuw de zijkant van de berg beklommen voelde ik me even een Hobbit in een Lord of the rings scène. Gelukkig mochten wij de berg wel passeren, dat kwam goed uit.
Eenmaal aan de andere kant is het gevoel van succes enorm. Het is echt super om zoiets fysieks te overwinnen en aan jezelf te bewijzen dat je in staat bent tot zulke dingen.
Op de foto's is ook al te zien dat de andere kant van de berg ineens een heel ander landschap prijs gaf. We kwamen ineens in een woestijn terecht waar niks groeide en de zon flink wat hitte bracht! De afdaling naar 2800 meter was een lange en zeer vermoeiende weg, maar eenmaal aangekomen in Muktinath hebben we het kunnen vieren met een super luxe Guesthouse met warme douche en 24/7 Bob Marley muziek.
Vanaf deze kant van de berg hebben we met een deel van de groep de hike voortgezet (inclusief Myrinne!!! :D). Veel mensen nemen vanaf Muktinath of het iets verderop gelegen Jomson een bus terug naar Pokhara in verband met tijd nood of gewoon omdat het zo wel goed is. Wij zijn echter extreem blij dat we door gelopen zijn, want de dagen na de Pass waren een paar van de mooiste van de hele trek. We zijn langzaamaan door naaldbossen en prachtige grasvelden afgedaald naar Tatopani, waar we een welverdiende rustdag hebben gehouden in de bekende hotsprings. Die werden gebruikt als een kuuroord voor mensen met allerlei klachten.
Vervolgens kwam er een helse dag waarin we bijna 2km gingen stijgen dat betekende héél veel traptreden en spierpijn. Gelukkig werden we die ochtend beloont door een geweldige zonsopkomst bij Poonhill waar je uitzicht hebt op de Annapurna bergen en Dauligiri. We hebben de laatste twee dagen opgesplitst en het extra rustig aan gedaan om nog even maximaal te genieten van alles en te zwemmen in de rivier waar we getrakteerd werden op een gratis Fish Spa behandeling.
Nu zijn we weer in de bewoonde wereld en het is bitter sweet. Wel alle luxe en een heerlijke massage voor de vermoeide beentjes, maar geen bergen, dieren en verwondering over al die geweldige uitzichten. Niet getreurd, want we gaan vandaag op pad naar de geboorteplaats van Boeddha dus dat zal ongetwijfeld ook mooi zijn. En we zijn alvast begonnen met het uitstippelen van volgende hikes over de hele wereld!
Dikke kus jullie mamsi
Inderdaad; jullie zijn echte kanjers. Wat een prachtig verhaal.Ik voelde al lezend met jullie mee. Wat een afstanden en hoogtes daar op de bergen(Himalaya bergen). Wat leuk dat jullie de klim gemaakt hebben met o.a. een Zweed, een Amerikaan en Nederlanders. En fijn voor jullie dat the Teahouses jullie zo goed zijn bevallen. En yoga: TOP.Wat een topprestatie zeg van jou ook Myrinne. 4000 meter hoog; knap hoor.
Tom fijn ook om te lezen dat jullie zo genieten van al dat moois in die geweldige wereld. Geniet van al dat moois en doe voorzichtig. Ik verheug me op het volgende verhaal.
Hier hebben we ook niets te klagen, want we hebben al een aantal dagen mooi weer. Veel zon. Ook vandaag is het prachtig.
Tom en Myrinne groetjes van de Toetjes uit Westervoort. Veel liefs en veel plezier.
Dat geeft niet. Geniet vooral van jullie activiteiten en denk aan de kracht van het "nu". Neem alles goed in je op en beleef het samen zo goed als het gaat. De rest komt van zelf. Enjoy en tot snel.
Groeten Lis